Dag 1 en 2:
Om 13:45 zijn we vertrokken vanuit Hoogland richting Düsseldorf. We werden gelukkig gebracht en worden over een maand ook weer opgehaald door Bart en Henny waar we erg blij mee zijn! Na onze kenmerkende eet, drink, en plasstop kwamen we aan.

Gelukkig waren we ruim op tijd want het bleek dat 1 koffer te zwaar was. I.p.v. de maximale 23 kg woog de koffer 38 kg! Indien we zouden bijbetalen mocht deze koffer mee, maar dit bleek €200,00 te kosten! We hebben er daarom voor gekozen om deze koffer met de spullen voor de kids onder te verdelen en een tas met 15 kilo erin ook te laten inchecken. Kostte even tijd maar dan hadden we wel wat.

Van Düsseldorf gingen we naar Amsterdam, even weer lekker op de telefoon internetten en appen en toen na een uurtje alweer door van Amsterdam naar Nairobi. Over het algemeen is het koud in een vliegtuig tijdens een vlucht, nou dat was deze vlucht alles behalve. Met onze extra laagjes aan leek het wel een sauna. Daarnaast was het geluid kapot van Jet haar scherm. Door de stekker van het oordopje constant ingedrukt te houden lukte het ongeveer een beetje te horen wat er gesproken werd, maar na de taak afgewisseld te hebben waren we dit na 1 film kijken wel zat en werd het toch een boek lezen. We hebben beide de hele nacht niet echt geslapen en landen daarom 8 uur later niet op ons aller knapste;) In Nairobi hebben we ongeveer 4 uur moeten wachten, gelukkig was er een soort van vensterbank waarop we languit konden liggen en een klein tukje hebben gedaan!

Daarna het laatste stukje gevlogen naar Lilongwe. Toen we hier aan kwamen begon het keihard te regenen. Na meer dan een uur in de rij te hebben gestaan voor een visum was Barry gelukkig zo oplettend dat net voordat we er uitliepen hij erachter kwam dat we een verkeerd visum hadden gekregen en dat dit veranderd moest worden om problemen te voorkomen. Dit is uiteindelijk zonder problemen geregeld.

Na deze lange geduldsproef konden we onze koffers van de band halen, heel simpel, er was maar 1 band. Hier kwamen wij Maartje tegen. Maartje is onze coördinator in Malawi van Doingoood. Zij zal de hele reis ons aanspreekpunt zijn. Met 3 koffers en 1 grote tas waren we van plan om eindelijk naar de chauffeur te gaan die inmiddels al heel lang op ons had staan wachten, maar...... dit verhaal ging niet helemaal door. We werden net voor de uitgang tegen gehouden en moesten Jet haar koffer open maken. We hebben, omdat dit als advies werd gegeven, toerist en niet vrijwilliger ingevuld op onze visumvraag, maar aangezien wij 1,5 koffer vol gestouwd hebben zitten met kinderspullen knepen wij hem even. Want hoe ga je dat uitleggen?
Na de koffer te hebben geopend en wat spullen eruit gehaald te hebben werd er overlegd, overlegd en overlegd... toen moest de volgende koffer opgemaakt worden, maar na het volgende overleg was dit toch niet meer nodig. Top, oké en door!!

Eindelijk van het vliegveld, geld gepind, ze hebben hier Kwacha en 1000 Kwacha is ongeveer €1,20. Daarna de door Doingoood geregelde simkaart activeren en internet geregeld, al wil dit niet zeggen dat we altijd internet hebben. Whatsapp gaat gelukkig met ons vertrouwde nummer. Bellen en smsen met ons tijdelijke Malawiaanse nummer.

De rit naar het Doingoood huis was indrukwekkend, in korte tijd zoveel indrukken op gedaan. Eindelijk aankomen in Malawi was even schakelen, Dikke auto’s zien rijden maar ook mega armoede voorbij zien komen. Aangekomen in het huis, kennis gemaakt met onze bewaker. Overdag is Johan er altijd en ‘s avonds wordt hij afgewisseld door Noël, die er de hele nacht vervolgens weer is. Ook kennis gemaakt met een vrijwilligster die 5 dagen eerder aangekomen was. De stroom lag eraf, een veelvoorkomend verschijnsel in Malawi. Na wat gedronken te hebben zijn we daarna meteen door gegaan om boodschappen te halen.

Toen we terug kwamen hebben we, in de laatste stralen van het zonlicht, onze koffers uitgepakt en onze slaapkamer een beetje praktisch ingericht. Hopelijk blijven we deze kamer voor ons samen houden en hoeven we hem niet te delen, Barry slaapt in een stapelbed dus de kans is wel aanwezig. De stroom lag er nog steeds af, dus gelijk ervaren welke aanpassingen dit vergt. Koken gaat in het Doingoood huis electrisch (hoe verzin je het!), dus moesten we even improviseren en koken op een gasbrander. Op de knietjes een pasta in elkaar geflanst en bij kaarslicht gegeten met z’n drieën. Zeer romantisch;)

Na het eten kon Barry zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en heeft hij de kadootjes die hij van Jet haar vriendinnetjes heeft gehad open gemaakt. Hier zat, hoe fantastisch getimed een hoofdlampje in, kon hij mooi met koud water de afwas doen.

Nog even kletsen met elkaar en om 20:30 ging de stroom er weer op voor een paar uur. We hebben heel snel gedoucht en zijn al vroeg gaan slapen, we waren kapot. We slapen in aparte bedden met een klamboe en die is zeker erg nodig, kwamen we al na 1 nacht achter.

Dag 2:
Om 08:00 zijn we met Maartje naar de stad vertrokken. Het idee van vandaag was om te leren hoe we het beste kunnen reizen, welke vervoersmiddelen er zijn, hoe dit werkt en wat ongeveer de prijzen hiervan zijn.
Als eerste hebben we een stukje gelopen, het is niet de bedoeling dat er bekend is waar wij vrijwillers verblijven, dus vertrekken en terug komen is nooit vanaf ons verblijf. Hier zijn strikte afspraken over en zeer begrijpelijk.

Op de fietstaxi zijn we gestart. De naam zegt het al, je stapt bij iemand achterop de fiets, neemt plaats op het kussentje, je voeten zet je op een stang en je houd je vast aan de handvaten. Wat hadden we een medelijden met deze jongens toen zij de heuvel op moesten fietsen!! Want het is al vroeg bloedgeslagen heet! Hierna hebben we een minibus gepakt, deze rijden af en aan en iedereen doet hard zijn best om je als passagier mee te nemen. Minibus betekend niet dat er niet veel mensen in kunnen hoor. We leken wel sardientjes in een blik, als jullie ons hadden gezien had je je kapot gelachen. Busje valt bijna uit elkaar, voorin zitten 3 mensen, voorste en middelste bankje 4 mensen, als het echt, echt moet af en toe 5 en op het achterste bankje ook 4. De regels schijnen aangescherpt te zijn, maar als ze weten dat er geen controle is dan is dit ook geen probleem en wordt het busje zo vol mogelijk gepropt. Want hoe meer mensen er op een rit mee kunnen hoe meer geld er uiteraard binnen komt. Na 4 minuten rijden werd ons busje aangehouden door de politie, er werd om de bus heengelopen, nog een rondje en na overleg werden de sleutels van de chauffeur afgepakt. Na ruim 15 minuten opgepropt zitten wachten, ging de bus uiteindelijk niet meer verder en moesten we op dit drukke punt overstappen. Je begrijpt, het heeft enorm lang geduurd voor we in de stad waren.

In de stad heeft Maartje ons laten zien waar het verstandig is om te pinnen en heeft een rondleiding gegeven. Daarna zijn we teruggegaan met de tuktuk en hierover de spelregels uitgelegd gekregen. Onderhandelen loont, zoals dat met een hoop dingen in Malawi gaat.

Terug in het huis kennisgemaakt met weer 2 nieuwe vrijwilligers. Zij hadden bijna hun aansluiting in Johannesburg gemist dus waren aangekomen zonder koffers. Erg sneu maar met een beetje hulp van elkaar zijn zij de avond ook goed doorgekomen en kunnen zij de volgende dag hun koffers ophalen.

Het is de bedoeling dat we in de stad of in het huis 1 avond in de week met elkaar en Maartje eten. Dit was voor ons uiteraard geen straf en konden wij genieten van onze gezamenlijke hobby (uit)eten. Deze avond bij een Italiaan. Dit was erg gezellig, niet te laat gemaakt want die dag erop ging onze eerste ontmoeting op het project plaatsvinden.

Dag 4:
Vroeg in de ochtend vertrokken omdat het project waar wij aan deel nemen op meer dan een uur reizen is. Dit bleken wij ook zeker nodig te hebben want we hebben er meer dan 90 minuten over gedaan om er te komen. Weer een giller van een reis gehad. Je kijkt je ogen uit, kijk je naast je staat er iemand levende kippen te verkopen die hij aan de poten, met de kop naar beneden, vasthoudt. In de minibus zaten we zelf beide met ons kop tegen het plafond aangedrukt en de schuifdeur ging vanuit binnen niet meer open. Dus elke keer... lees 30 keer, moest de chauffeur uitstappen om vanaf de buitenkant de deur te openen om iemand de bus in of uit te laten.
Tip voor iedereen: wil je van je auto af omdat deze bijna uit elkaar valt, hier in Malawi kunnen ze er nog wel minstens 10 jaar mee rijden.

Op het project Adziwa Care zijn we rondgeleid door James, hij is ons aanspreekpunt op het project. Wij moesten erg opletten dat we niet tig keer ‘ahhh’ of ‘ohhh’ zeiden want we kregen een bak aan indrukken binnen. Op de groep van 2 tot 4 jaar werden we door 40 kinderen omringt die allemaal een aai over hun bol, box of handje wilde hebben. Op de groep van 0 tot 2 jaar was dit niet anders. Hier viel vooral de nagellak van Jet op en moest er over haar nagels geaaid worden. Barry was ook een ware attractie, want heel vaak komt een mannelijke blanke vrijwilliger ook niet voor. Ook hij viel erg in de smaak.

Met Maartje overleg gehad over het project. Zij gaat met James (de projectleider op Adziwa Care) overleggen wat hun wensenlijst is. Dit betekend dat het project mag aangeven waar zij dringend behoefte aan heeft. Vervolgens beoordeeld Doingoood deze aanvraag. Nadat zij hier overleg met elkaar over hebben gehad gaat het bij ons bekend worden waar het bedrag wat wij hebben ingezameld (mede ook door de meeste van jullie mogelijk gemaakt) naar toe gaat. Dit werkt op deze manier zo, zodat er op een hele bewuste manier met het geld omgegaan wordt en dat het vooral op een duurzame wijze wordt besteed.

We hebben duidelijk uitgesproken dat wij echt met alles waar nodig is willen helpen en dat ze dit ook gewoon aan ons kunnen vragen. Het project wordt geleid door 5 zorgmoeders en die hebben het goed onder controle en werken hard. Hulp aan ons vragen bij de dagelijkse zaken zit niet in de Malawiaanse cultuur merkten we al snel, maar hier is ook even de tijd voor nodig. Zij moeten wennen aan ons en wij aan hen en voor ons is het belangrijk om even een paar dagen te observeren hoe de dagelijkse zaken gaan en hoe het werkt. We hebben vandaag kunnen helpen met tig kindjes omkleden, de boel schoonmaken na het eten, de afwas gedaan van meer dan 40 bordjes en een uur in de tuin geholpen. Moet er wel even bij gezegd worden in de brandende helswarme zon.... om het plaatje compleet te maken;)
Later zullen we meer vertellen van alle indrukken, werkzaamheden en hoe het op Adziwa werkt.
Vandaag merkte we dat we beide af en toe onze tranen even weg moesten slikken. Zo enthousiast begroet worden, ook de armoede zien en de verhalen horen maar ook de lol die je kunt maken, zorgde ervoor dat we even moesten schakelen van 3 dagen geleden nog in Nederland en nu in een andere wereld zijn.
En ja, sorry, daar worden wij toch ook echt softies van!!

Tot de volgende keer.
Dikke knuffel vanuit Malawi.

Barry en Jet