barry-en-jet-naar-malawi.reismee.nl

Dag 23 tot en met 24; het vergeten kind

Dag 23:
31 januari; Wij zijn hier in Malawi ons best aan het doen om een klein steentje bij te dragen aan het welzijn van kinderen, maar zoals sommige van jullie wel zullen weten is Jet erg begaan met de stichting ‘het vergeten kind’, een stichting die 1 week in het jaar centraal staat maar waar het hele jaar door veel goede daden mee verricht worden. 29 januari is deze week weer van start gegaan. Ook in Nederland is er nog genoeg hulp nodig. Dit is de stichting die Guusje Nederhorst heeft opgezet en waar Johnny de Mol ambassadeur van is.
100.000 kinderen in Nederland groeien op in gezinnen met meervoudige problemen. Denk aan verslavingen, leven onder de armoede grens en psychiatrische stoornissen.
Afgelopen jaar hebben zij zich hard gemaakt voor kinderen die in de maatschappelijke- en vrouwenopvang wonen. Dankzij steun hebben zij een petitie kunnen aanbieden. Naar aanleiding hiervan zijn er kamervragen gesteld en is er een motie aangenomen. Vervolgens is staatssecretaris Van Rijn aan de slag gegaan om de positie van kinderen in de opvang te verbeteren.
Dit jaar vragen ze tijdens de Week van Het Vergeten Kind opnieuw extra aandacht voor kwetsbare kinderen. Uit recent onderzoek van Het Vergeten Kind blijkt namelijk dat juist de kinderen die het al moeilijk hebben, minder steun ervaren van volwassenen om zich heen.

Daarom roepen ze vanaf 29 januari iedereen op om lieve berichten te sturen. Want met kleine gebaren van echte aandacht, kunnen zij deze kwetsbare kinderen omarmen en laten zien dat heel Nederland achter ze staat. Dus wanneer je hier achterstaat en er tijd voor over hebt, stuur ze (gratis) een lief bericht. Van alle berichten maken zij Ă©Ă©n lange supportsjaal.

Check hiervoor onderstaande site:
https://steun.hetvergetenkind.nl/bericht

Vandaag na een leuk weekend weer terug in de realiteit. We hebben weer een gesprek gehad met Christian, de directeur van de Adziwa private school. Hij heeft zijn wensenlijst bij Maartje aangeleverd dus wij hebben morgen ook een gesprek met Maartje ingepland om te bespreken waar wij onze donaties aan kunnen besteden.

Ook hebben we vandaag kennis gemaakt met Kevin, een Keniaan die zich voor 2 jaar vrijwillig in gaat zetten voor Adziwa. Hij gaat onderzoek doen hoe er geld gegenereerd kan blijven worden om het project draaiende te houden. We zullen deze week ook nog even met hem om tafel gaan omdat wij ook graag onze bevindingen met hem willen bespreken.

We hebben samen een schema gemaakt voor de structuur. Dit willen we deze week ook gaan bespreken met de juf en zorgmoeders omdat ons echt opvalt dat de structuur soms ver te zoeken is. In Nederland is die er misschien iets teveel naar ieders zin maar in Afrika en op dit gedeelte van het project naar ons idee echt te weinig of soms helemaal niet.

We hebben af en toe echt wel het idee dat de juf en zorgmoeders ons irritant vinden omdat wij sinds een paar dagen regelmatig, op een nette manier, de juf en zorgmoeders aanspreken op een aantal zaken. Kleine voorbeelden: Als het 10 uur is geweest vragen we of ze de kindjes al hebben laten plassen en wanneer er handjes gewassen moeten worden vragen we om zeep. Ook merkten we dat de kinderen alles van zich afgooien, dus Jet heeft de juf gevraagd een prullenbak in de hoek te zetten. Soms voelt het frusterend en willen we zoveel meer doen maar krijgen we ook het idee dat als we weer weg gaan het gewoon weer gaat als altijd. Maartje geeft aan dat dit veel voorkomt bij vrijwilligers en dat alles heel langzaam en stap voor stap gaat. Zij loopt inmiddels al langer mee en geeft aan dat het echt uiteindelijk ergens toe leidt. Maar wij zijn en blijven Nederlanders en dat duurt ons te lang en maakt het soms frustrerend.
Wel hebben we nu echt besloten in de evaluatie van vrijdag bij James onze inzichten, ideeen en vraagtekens die wij bij zaken hebben te bespreken. En uiteraard zullen we dan ook zeker onze complimenten uiten naar alles wat er gedaan en ingezet wordt!!

Vanuit het project zijn we naar de fruitmarkt gegaan om hier 100 bananen te kopen omdat we de kindjes hierop morgen willen trakteren. Omdat 100 bananen toch wel wat wegen besloten om met de tuktuk naar huis te gaan. Bij het stoplicht stond een jongen te bedelen. Omdat we er een paar extra hadden gekregen, besloten we de jongen een banaan te geven. Eerlijk gezegd hadden we verwacht dat hij niet op een banaan zat te wachten en eigenlijk geld wilde hebben. Niets was minder waar, de banaan werd dankbaar in ontvangst genomen.

‘s Avonds hebben we het vorige blog afgerond en op tijd naar bed gegaan omdat een groot deel van de gedownloade Netflix series op 28 januari zijn verlopen, hoe jammer..... ;(

Dag 24:
Vandaag veel ondernomen op het project. We waren na deze dag ook echt moe.
We zijn begonnen om de tafels schoon te borstelen. Volgens mij zat er meer waskrijt op de tafel dan op de tekeningen van gisteren. Zelfs de huismoeder die aardig wat gewend is, liep binnensmonds te vloeken.
Hierna zijn we naar de kleinste gegaan. We hebben de tekening van Nijntje 50 keer gekopieerd dus iedereen had een eigen tekening. Toen ze af waren heeft de juf op elke tekening de naam van het kindje geschreven. Het is de bedoeling om deze op te hangen in het lokaal. Voordat we weer naar de wat oudere kinderen gingen hebben we 40 bananen gepeld en uitgedeeld aan iedereen. Ze waren hier erg blij mee en binnen een mum van tijd waren alle 40 bananen op.

Doorgegaan naar de andere kindjes. We zijn de uitdaging aangegaan en hebben meer dan 48 handjes geverfd, op het papier gedrukt en daarna gewassen. Wat een mega klus zeg, maar super leuk geworden!!! De juf heeft de namen erbij geschreven en omdat de juf ook niet alle namen kent, moest zij bij een aantal kinderen hierom vragen. Dit verklaard waarom we heel vaak ‘iwe’ horen door de klas wat zoals iets als ‘jij’ of ,hù jij’ betekend. (We hebben zelfs wel eens 5 minuten lang gedacht dat 15 kindjes dezelfde naam hadden). Toen alle handjes erop stonden hebben we ook bij hun de bananen uitgedeeld, ook zij waren hier echt heel blij mee en klonk “thank you Barry, thank you Jet’ keihard door het lokaal.

Omdat we vanmiddag nog een gesprek hadden met Maartje in het Doingoood huis zijn we iets eerder naar huis gegaan. Tijdens het gesprek hebben we het gehad over de evaluatie van het project wat vrijdag plaats zal vinden en over het donatiegeld.
We willen niet het hele bedrag aan 1 project doneren en zijn erg enthousiast geraakt door Christian. Op zijn wensenlijst staat o.a. lesmateriaal en hier worden wij wel echt enthousiast van. Helemaal nadat wij in de klassen hebben gekeken en hebben gezien hoe ze hier mee omgaan. Daarnaast wordt de school niet ondersteund door de Malawiaanse regering omdat het een private school betreft en is steun voor lesmateriaal meer dan welkom. Na het gesprek nog stof tot nadenken meegekregen en dan is het al bijna vrijdag en gaan wij afscheidt nemen van het project!
Dit ook even met Maartje besproken en uitgelegd gekregen hoe dit in z’n werk gaat.

‘s Avonds was het weer tijd voor onze gebruikelijke Doingoood avond. Na unaniem besluit weer bij de Italiaan gegeten waar we ook de eerste week zijn geweest. Weer erg goed bevallen.

Veel liefs, Barry & Jet

Dag 19 tot en met 22; Groeten uit de rimboe

Dag 19
Om 7:15 vertrokken voor de tocht naar Zambia. Dit was een reis van ongeveer 6,5 uur met een busje. Ondanks dat Barry zijn medicijnen verklaring alleen voor Malawi had aangevraagd, toch besloten deze medicijnen mee te nemen naar Zambia. Mocht er bij de grens streng gecontroleerd worden, dan zouden we kijken of de medicijnen vooraf ergens konden dumpen. Bij de grens aangekomen bleek dat we ons totaal geen zorgen hoefden te maken over onze smokkelactiviteiten, er was alleen een paspoort en visum controle. Ook de controle op gele koorts was een lachertje. Je moest in een schriftje je naam, nationaliteit, beroep, paspoortnummer en batchnummer van de gele koorts invullen maar niets daarvan werd daadwerkelijk gecheckt. Dat bleek wel toen een medereiziger door mocht lopen die helemaal geen vaccinatie had gehad, maar alleen in Malawi een stempel zonder batchnummer had gekocht. Ja ja, alles is te koop in Malawi.
Vanaf de grens was het ongeveer 2 uur rijden naar de accommodatie. Toen we aankwamen zagen we al meteen vlakbij het kamp olifanten. Wij hebben koeien in de wei, zij loslopende olifanten.
Op het kamp zijn we welkom geheten door André, een Nederlandse man die sinds 1,5 maand op het kamp werkt maar al 2 jaar in Afrika woont en werkt. Hij weet veel over de natuur en de dieren en praat hier vol passie over. Hij heeft ons het kamp laten zien en de tent waar wij in slapen.
Op het kamp zijn er strikte regels waar je je aan moet houden. Er mag niks aan etenswaren of verpakkingen hiervan in de tent liggen. Het is een open terrein dus dat betekend dat alle dieren ook in het kamp kunnen komen. Het kan dus gebeuren dat er een nijlpaard naast je tent staat. 2 weken geleden nog, heeft een olifant s’nachts een tent vernield omdat iemand een sinaasappel in een tas had liggen. Gelukkig heeft de persoon het na kunnen vertellen. Daarnaast mag je na zonsondergang niet alleen het terrein over. Overal waar je heengaat moet er een bewaker met je mee. Deze man loopt altijd met je mee en zorgt ervoor dat het veilig is, dus ook naar de bar en zelfs het toilet. Dit is even wennen.

Het zwembad is werkelijk waar prachtig, als je erin ligt kijk je uit op de Luangwa rivier waar allemaal nijlpaarden liggen, zo gaaf, en af en toe springt er zomaar een aap over je heen om een slokje water te komen drinken uit het zwembad.
André heeft ons uitgelegd dat wanneer een aap opgejaagd wordt ze stress krijgen. Dus nooit gillen of erachteraan rennen. Wanneer een aap iets pakt, hem gewoon ermee vandoor laten gaan, wanneer het voor hem niet nuttig is laat hij het uiteindelijk ergens liggen. Dit hebben we die dag daarop zelf ondervonden met een slipper;)

Die avond hebben we heerlijk gegeten. Alles wordt verzorgd voor ons, van ontbijt tot diner. De kok is gewend om voor grote groepen te koken en elke maaltijd heeft hij stipt op de tijd klaar staan. We eten met elkaar aan een grote picknicktafel midden in het kamp aan het water.

Daarna zijn we even naar de bar gegaan en hier samen wat gedronken. Ook hier liepen allemaal dieren, op een gegeven moment sprong er wat op Jet haar schouder en zij gilde het uit.... achteraf bleek het de huiskat te zijn en dit is niet bepaald m’n favoriete dier, ze had liever gehad dat het een aap was geweest;) We hebben ons kapot gelachen. Uiteindelijk toch maar vroeg gaan slapen omdat we de enige mensen in de bar waren en het zielig vonden voor de barman dat hij alleen voor ons open moest blijven. Dan maar even Netflix serie in de tent kijken op de iPad.

Beide een slechte nacht gehad. Barry werd van schrik wakker en kwam erachter dat er nog een zakje fisherment friends in onze rugtas zat. Met ons zaklamp daarom meteen het signaal gegeven dat er iemand naar onze tent moest komen en het meteen aan de bewaker meegegeven. Daarna moest Jet uiteraard weer midden in de nacht naar de wc, eerst check je of er iets om je tent loopt, daarna stap je naar buiten en blijf je voor je tent staan, daarna geef je met je zaklamp een signaal en dan komt er een bewaker naar je toegelopen. Die begeleid je naar de wc en wacht tot je klaar bent.
Jet voelde zich bezwaard om elke keer een bewaker mee te laten lopen, dus heeft ze even een test uitgevoerd om te plassen in een spa blauw flesje. Deze poging maar snel opgegeven omdat dit toch een iets te Robinson-achtig idee was, dan maar 3 keer op een nacht eruit. Het is echt supermooi hier, maar wij zijn echt niet gemaakt voor kamperen, dat is maar weer een bewezen feit!

Dag 20
Om 05:00 gewekt. Barry is nog nooit zo makkelijk zijn bed uit gekomen!! Al in het eerste uur spotte de gids de lievelingsprint van Jet, het luipaard!! Heel cool om ze zo voorbij te zien lopen. (Het was toch al gauw 6 paar schoenen en een leuke jas :)
Iedereen in de jeep is uitgerust met de grootste telelenzen etc en wij zitten alleen met een telefoon.... wat een grap. Een deal gemaakt dat de anderen op de beste plekken mogen zitten en dat wij hun foto’s later doorgestuurd krijgen. En daarnaast is soms gewoon kijken i.p.v. alleen maar vanuit de camera ook heel fijn.

‘S middags lekker relaxed bij het zwembad en om 16:00 uur vertrokken voor de avondrit. Door een flinke regenbui net nadat we waren vertrokken koelde het flink af, iets waar we allebei niet goed rekening mee hadden gehouden en het dus flink koud hebben gehad. Bij terugkomst had Timothy (de kok) wederom een heerlijke maaltijd bereid. Hierna zijn we direct naar bed gegaan.

Dag 21
Vannacht moesten wij dit keer beide eruit om te plassen. We dachten dat we van het blaffen af zouden zijn, maar ook hier werden we wakker gehouden op een geluid dat op blaffen leek. Het bleek, vertelde de bewaker ons, dat er een luipaard in de buurt bij het kamp was en dat daarom de bavianen zoveel geluid maakten. Het geluid dat bavianen maken om elkaar te waarschuwen wanneer er gevaar dreigt lijkt op blaffen. Het blaffen van de honden bij het Doingoood huis leek hiermee vergeleken wel een slaapliedje. Wat een herrie.

Na een korte nacht werden we weer om 05:00 gewekt. Zoals altijd, Jet er meteen uit en Barry bleef nog liggen. Jet had weer een lekkere aktie, want zij dacht dat toen ze naar het douchegebouw moest de bewaker had gezegd: “there is Andre” en ze liep door achter AndrĂ© aan die ook naar het toiletgebouw ging. Maar de bewaker bleek eigenlijk gezegd te hebben: “wait here a minute please”... AndrĂ© bleek helemaal niet te weten dat ik achter hem liep, okeeee!!! Naja het is goed gekomen, niks gebeurd en lekker als eerste klaar om de dag te starten;)

Vandaag was eigenlijk een herhaling van gisteren. We hebben weer heel veel dieren gezien. Vanmorgen de laatste van de big 4, die hier te spotten zijn gezien. De leeuw!! Het hele gezin was compleet, mannetje, vrouwtje en 3 kleintjes. Onwijs mooi om dit te zien. Het is geen Beekse Bergen, dus dit zie je wel echt allemaal op afstand en we mogen ook niet te dichtbij komen. Later op de ochtend lukte het de gids om toch heel dichtbij 2 leeuwen te komen, zo kon Barry (natuurlijk) vanuit de Jeep hier een selfie mee maken. Er zijn ook uren tussen dat we weinig zien, dit hoort uiteraard bij een safari maar zijn voor ons de momenten dat we ons al snel vervelen. Zoals al eerder genoemd, geduld he, is beide niet ons sterkste punt.

Om 10:00 weer terug in het kamp. Daarna heerlijk nog 1,5 uur geslapen om vervolgens om 11:30 te lunchen. Daarna bij het zwembad gelegen tot 15:30, daarna weer vertrokken voor de volgende safari van 16:00 tot 20:00. De zon onder zien gaan, erg mooi!! Voordat we vertrokken verraste de kok ons met verse popcorn. Aangezien dit Jet haar favo bios snack is vroeg ze Timothy of ze wat mee mocht nemen tijdens de rit, maar aangezien alles op gegeten was leek dit niet mogelijk omdat we op het punt van vertrek stonden.
Voordat de zon definitief onderging was er nog een kleine stop. Hier kregen we nog wat te drinken en is er een mogelijkheid om te plassen. Voor Barry is dat geen probleem, maar voor Jet is dat toch een uitdaging :) Maar steun en toeverlaat Barry gaat altijd mee en tovert dan een wc rol uit de tas.
Naast het drankje had de gids nog een grote verrassing, hij toverde uit de auto een grote bak popcorn! We worden echt in de watten gelegd. Op het eind van de rit een leeuw gezien. De leeuw trok zich niks aan van de auto en het zoeklicht en liep binnen handbereik langs de auto. Nog nooit een leeuw zo dichtbij gezien, zelfs niet in de dierentuin.

Het was wederom een heerlijke dag. Na de avondrit ons laatste diner aan de waterkant gehad en lagen we voor de zaterdagavond om 21:00 op bed. Morgen vertrekken we weer naar Malawi.

Dag 22:
Vanmorgen om 7:00 vertrokken met de bus weer naar Malawi. Aangezien niet iedereen zijn inreisvisum op voorhand had geregeld, hebben we een tijd bij de grens moeten wachten. Ter info: het afhandelen van 10 visa duurde een uur! Waarschijnlijk arriveerde we net tijdens de koffiepauze.
Uiteindeljk kwamen we rond 14:00 uur weer aan bij het Doingoood huis. Helaas lag de stroom eraf, dus toen het er 2 uur later er weer opging waren we dol blij, konden we de spullen weer opladen, wasje doen, en warm douchen.... hoe fijn is dat en hoe blij mogen we zijn dat we hier thuis niet over na hoeven te denken. En natuurlijk, het is hier bloedheet dus heel warm douchen we nooit, maar ijskoud douchen is echt een kunst en meer een ellende dan genot.
Daarna hebben we taxi’s geregeld om ergens een hapje te eten, niemand had zin om te koken dus offeren wij ons uiteraard met alle liefde op om mee te gaan. Lees: Barry was de initiatiefnemer natuurlijk weer!! Dit was voor Malawiaanse begrippen een goed restaurant en een gezellige afsluiter van een geslaagd weekend. Mede door een gelijkspel van FC Utrecht. Barry was de hele dag toch een beetje gespannen voor deze wedstrijd. Dank je wel voor de degene die Barry gedurende de wedstrijd op de hoogte gehouden hebben, hij was er daardoor toch een beetje bij ondanks dat hij 8000km verderop zat.

Groeten uit de rimboe!

Barry en Jet

Dag 14 tot en met 18; Malawi, warm hart of Africa

Dag 14:
Vandaag om 7:30 uur vertrokken met alle vrijwilligers naar Lake Malawi voor 2 dagen.
Onderweg mooie landschappen gezien met veel groen, dit is wel anders buiten het regenseizoen! We hebben dus erg geluk gehad door dit op deze manier zo te kunnen zien. Om niet weer met 7 personen op elkaars lip te zitten, hebben we besloten een eigen logde te huren. Iets duurder, maar een beetje privacy konden we wel gebruiken sinds ons verblijf in het Doingoood huis.
Toen we aankwamen was Jet dolblij want ik had een zwembad gespot. Nadat we waren ingecheckt gauw onze spullen wegbrengen, zodat voordat we door moesten, we nog even snel een duik konden nemen... domper van de dag.... het zwembad was leeg!!!:(
Onze kamer was heel basic en simpel voor onze begrippen maar met een fantastisch uitzicht op Lake Malawi. In de logde zaten geen ramen, maar horren om de insecten buiten de deur te houden dus je kon het geluid van het meer geweldig goed horen. Dit heeft er voor gezorgd dat Jet eindelijk een nacht heeft doorgeslapen omdat er goddank geen hond te bekennen was!! Maar hierover later meer.

Als excursie gingen we met een boot naar een eiland, daar zou een lunch voor ons verzorgd worden bestaande uit vis, rijst en spinazie.
Toen we op het strand aankwamen hebben we onze ogen uitgekeken. Mensen die staan te koken, kleding te wassen, haren wassen, koeien die rondlopen. Vanaf hier op de boot gestapt. Voor jullie beeldvorming, we moesten in de boot klimmen terwijl deze deinde op de golven. Gelukkig allebei droog in de boot gekomen.
Tijdens de boottocht fantaseerde we een beetje waar we terecht zouden komen. Wij dachten, lekker een eiland, lekker zwemmen, liggen etc. Niks was minder waar, het was een eiland met alleen maar rotsen. Heel leuk voor 15 minuten maar hier hebben we met z’n allen 1,5 uur op een paar rotsblokken zitten wachten totdat de maaltijd bereid was. Zwemmen was ook niet echt een optie, het water was heel erg troebel en je kan er bilharzia oplopen (voor verdere info hierover verwijzen wij je door naar Wikipedia). Je begrijpt... iedereen die ons geduld level kent... dit duurde echt 1,5 uur te lang.
De vis was echt heerlijk en verser dan vers konden we hem niet krijgen dat moet echt gezegd worden. Barry is hierna met een gids naar de top van het eiland geklommen om zo van bovenaf het mooie uitzicht te kunnen bekijken.
Daarna hebben we zo vriendelijk mogelijk gevraagd of we weer richting land gingen.
Op de terug weg hebben we een zeearend gevoerd. De gids gooide vanaf de boot enkele visjes, die hij aan een stokje had geregen, in het water en de zeearend pikte deze voor de boot uit het water. Dit was zeer leuk om te zien!
Daarna zijn we met gierende banden meteen door gegaan naar een hotel waar wel een zwembad was daar hebben we vervolgens de hele middag liggen dobberen.
‘s Avonds bij het avondeten werd het keukenpersoneel ineens volop aan het werk gezet omdat er 7 mensen tegelijk moesten eten. En aangezien niet alle ingrediĂ«nten aanwezig waren, konden we uit een paar gerechten kiezen. Uiteindelijk prima gegeten.

S’avonds met een drankje op ons privĂ©balkon even ontspannen.

Dag 15:
Vanmorgen om 8:30 uur een village tour gehad in een naburige vissersdorpje. Heel erg leuk om te zien en super enthousiast ontvangen. De kinderen in het dorp vonden het geweldig om op de foto te gaan en zichzelf daarna terug te zien.
Alleen het was bijna echt niet te doen hoe warm het was, dus toen het 10:30 uur was voelde het alsof we al een hele dag er op hadden zitten. Om af te koelen weer naar het hotel gegaan om rond te dobberen in het zwembad. Heerlijk!
Om 15:00 uur weer vertrokken naar het Doingoood huis. Onderweg even een stop gemaakt bij een voetbalwedstrijd. Hier moest Barry natuurlijk even uitstappen om het van dichtbij te bekijken! Ook dit sloeg alles, wat een veld! Nog nooit zoveel kuilen in een veld gezien en de lijnen waren niet met kalk getrokken, maar met een stok. Hij heeft ook nog even gekeken of er nog potentiële versterkingen bij zaten voor FC Utrecht, maar het niveau was bedroevend.

Bij aankomst in het huis kwam er iemand met het geweldige idee om bij de KFC kip te halen. Niet iedereen was hier enthousiast over maar voor ons zeker weten wel natuurlijk. Barry is met 2 huisgenootjes met de vaste chauffeur van de tuktuk naar de KFC gegaan. Wat een bekijks weer om met de tuktuk door de drive through te gaan. Geweldig! En lekker;)

Dag 16:
Vandaag begon even gefrustreerd voor ons beide. De juf wilde ons voor de klas zetten dus we zijn tussen de kinderen gaan zitten en nogmaals benoemd dat wij geen leraren zijn. Ook moeten wij ons vanmorgen weer even enorm aanpassen dat we in Afrika zitten en niet in Nederland. Geen structuur etc. Barry heeft vandaag tuinman Richard weer geholpen met de briketten. 1 briket levert bij verkoop 5 Kwarcha op, dit is omgerekend € 0,0065! Toch maar besloten om eventueel een ander bijbaantje te zoeken in Nederland als dat nodig is. Jet is met de juf naar de kleinste kindjes gegaan en heeft daar het boek van ‘rupsje nooit genoeg voorgelezen’ en kwam terug met een naar poep en plas stinkend shirt omdat de kids allemaal om beurten op schoot wilde zitten.

Er miste vandaag een zak ballonnen uit het kantoortje waar wij onze privé spullen en activiteiten voor de kinderen bewaren. Uiteindelijk zijn de zorgmoeders erachter gekomen dan 2 jongetjes uit hetzelfde gezin ze hadden meegenomen en snel stiekem thuis hebben gebracht. De jongens hebben het toegeven en ze zijn naar huis gestuurd.

Dag 17:
Inmiddels na meer dan 15 nachten in de Doingoood huis te hebben geslapen lopen de moordneigingen richting de honden van de buren op. De hele nacht door is of de ene hond of de andere hond aan het blaffen, geen oordop die hier tegen helpt. Sorry voor alle hondenliefhebbers maar dit moest even benoemd worden;(

Aangekomen op het project een ontzettend leuk gesprek gehad met de directeur van de Adziwa private school. Wat een inspirerend verhaal en wat kan je een hoop bereiken met doorzettingsvermogen en creativiteit. Daarna een uur mogen mee kijken op de school.
We zitten erover na te denken om een gedeelte van het donatiegeld hieraan te besteden aangezien hier het opbouwen van een toekomst start voor de kinderen van de dagopvang. Voor weeskinderen die naar school gaan hoeft geen schoolgeld betaald te worden. Voor kinderen met ouders is dit 50 dollar per jaar. Maar goed het geld moet ergens vandaan komen om alle lasten te betalen. Het idee is eigenlijk om het eerste schooljaar van de kinderen op de project te sponsoren. Hiervan kan de school dan studiemateriaal aanschaffen. Dit idee hebben we met Maartje besproken en Maartje gaat contact opnemen met de directeur. Op deze manier wordt het geld dat gedoneerd is op een duurzame wijze besteed. Ook hebben we besloten om de leerposters, verfspullen en het klokkijken te doneren aan de school omdat op ons gedeelte van het project de kinderen daar echt te jong voor zijn.

De gejatte ballonnen zijn terecht. De jongens hebben ze meegenomen en om de rest van de klas een plezier te doen de ballonnen direct opgeblazen en ze er mee laten spelen, ze vonden het weer prachtig!

Vandaag weer een gesprek met Maartje gehad. Hierin, ook al zijn er heel veel mooie dingen, ook onze frustratie geuit over hoe het gaat.
De handjes worden nog steeds niet met zeep gewassen, terwijl dit wel echt nodig is (denk aan de cholera die uitgebroken is. Ook is de structuur op sommige dagen ver te zoeken, snappen we want het is Afrika, maar wij denken dat als de kinderen op gezetten tijden naar de wc gaan, lees gat in de grond, de schade aan het eind van de dag aan natte kleding, poep en plas op de grond nog iets te overzien. Daarnaast worden wij zeer regelmatig echt een tijd alleen gelaten met de kids. Wij zijn de taal niet machtig en daarnaast hebben ze om het duidelijk uit te drukken echt schijt aan ons, ze luisteren echt niet. Daarom dit punt ook benoemd omdat dit ons de afgelopen dagen echt begon te irriteren.
Maartje heeft aangegeven bovenstaande met James op te pakken. We vinden het erg lastig, maar willen toch dat dit besproken gaat worden. Wel duidelijk aangegeven dat we niet willen dat de huismoeders en juf daar problemen mee krijgen, maar we zijn hier wel voor de kinderen en James heeft om feedback gevraagd. Nou voor degene die ons kennen zullen wij die dan ook niet onder stoelen of banken steken;)

Het is weer dinsdag dus we zijn weer uit eten geweest, geen straf voor ons natuurlijk;)

Dag 18:
Wij zijn niet normaal blij verrast vandaag. Het was een erg leuke ochtend op het project. We hebben vandaag de kindjes op vouwpapier met waskrijt laten tekenen en wanneer dit af was mochten ze naar ons toe komen zodat wij er een hond of een vis van konden vouwen. Daarna nog de oogjes erop tekenen en klaar, dit vonden ze wederom erg leuk. Wij ook natuurlijk (weliswaar de eerste 20, daarna iets minder..)

Daarna zijn we langsgegaan bij de klassen van de Adziwa school. Hier hebben we in verschillende klassen de posters en verfspullen afgegeven. De juffen waren ons zeer dankbaar en hebben ons diverse keren bedankt. Ze hebben beloofd er gebruik van te gaan maken. Doel bereikt!

Het was duidelijk merkbaar dat er in de tussentijd met de zorgmoeders en muf is gesproken door James. De handjes werden met zeep gewassen vandaag, we hebben ze daar dikke complimenten voor gegeven, het water was trouwens zo zwart na het handen wassen dat het ook echt geen overbodige luxe was. We zijn daarnaast de hele dag geen moment alleen gelaten. Erg blij mee en toen we weg gingen ook duidelijk benoemd dat we een leuke dag hebben gehad. Alles verliep een stuk soepeler. Dit was voor ons, de juf en met name voor de kinderen een stuk prettiger.

Vandaag wel iets eerder weggegaan. We vertrekken de morgen tot en met zondag naar Zambia en moeten daar nog een aantal dingen voor regelen en ook willen we de kleurplaten die we mee hebben tig keer kopiëren zodat als wij er niet zijn ze er ook nog wat aan hebben en de kinderen allemaal dezelfde tekening kunnen laten tekenen.
We hebben uiteindelijk een copyshop gevonden en hebben daar maar liefste een uur op 350 kopietjes moeten wachten!! Welcome to Africa!

Vanavond onze tas inpakken voor de safari. Het kan zijn dat er daar ‘s nachts een nijlpaard of olifant naast onze tent staat, maar alles beter dan de blaffende honden van de buren!

Heel veel liefs,
Barry&Jet

Dag 10 tot en met 13; onze belevenissen in Malawi

Dag 10:
Wat een belevenissen weer vandaag. Vanmorgen kwam er op het project een vrouw met 3 kindjes aanlopen. Ze zagen er echt slecht uit, 2 van de 3 kindjes liepen op blote voeten. We hebben kennis gemaakt en gevraagd wie de vrouw is. Het bleek dat de man van de vrouw is overleden en ze kan niet voor haar gezin zorgen. Ze had haar laatste middellen ingezet en kwam vragen of ze bij Adziwa geholpen kan worden. We hebben niet meer gehoord of dit is gelukt maar wij hopen dit uiteraard van harte.
Ook vandaag weer zoveel gezien en meegemaakt. We denken dan alleen maar... wat hebben we het vaak toch goed...

Maartje is vandaag op ons project komen kijken. Er is nogmaals duidelijk uitgesproken dat wij geen leraren zijn en ook geen les komen geven. Wij komen helpen en kunnen ondersteunen maar daar blijft het bij. Goed om dit te blijven uitspreken. Ook is ons verteld dat er in Malawi cholera is uitgebroken, dus we zullen ons bewust moeten zijn van eventuele voorzorgsmaatregelen en James heeft ons gevraagd of er punten zijn die zij kunnen verbeteren qua hygiëne om het risico op cholera te verlagen. Hier hebben we nog wel een paar verbeterpunten kunnen benoemen, waarbij handen wassen met zeep op 1 staat. Op één of andere manier is het gebruik van zeep niet vanzelfsprekend.

Vandaag ook weer de afwas gedaan. Gevraagd aan een zorgmoeder of we het dit keer hoog mochten zetten en uitgelegd dat dit volgens de CAO in Nederland ook arbotechnisch zo moet;) Hier begreep ze natuurlijk geen reet van en daarom maar even een toneelstukje opgevoerd en uitgedrukt hoe onze ruggen op het moment voelen en dat we niet snappen hoe zij dit volhoudt op deze manier. Ze moest heel erg lachen en begreep wat we bedoelde. We schaamde ons wel, maar wij klaagboxen konden nu wel lekker staand de vaat doen. Over die vaat doen gesproken, we hebben dit al eerder gemeld, maar we hopen dat jullie allemaal wel duidelijk hebben wat voor klus dat is. We hebben het niet over een 4 persoonsvaatje hĂš! Dit gaat over meer dan 50 bordjes, bekers en kookgerei. De bordjes zijn eigenlijk meer schalen waar de kindjes uit eten. In Nederland laten wij hier de hond uit eten en drinken, maar voor hier een goede oplossing want het breekt niet en is goed schoon te houden.

Tussen de middag wordt er om de dag rijst en nsima gegeten. We hebben al gemerkt dat de rijst zeker beter in de smaak valt bij de kindjes. Maar de kindjes die echt honger hebben eten het tot de laatst kruimel op en het liefst ook meer, dit wordt ze dan ook meestal gegeven.

Jet heeft met de juf een aantal activiteiten door genomen. Grietie (de moeder van Jet) heeft geholpen met de voorbereidingen hiervoor (waarvoor nogmaals onze dank). We merken wel dat met een klas van soms rond de 45 kindjes en een behoorlijk ander niveau dan we in Nederland gewend zijn, dit in de praktijk toch echt niet gaat zoals voorbereidt. Dankzij een tip van Maartje met de juf daarom afgesproken om af en toe een activiteit met een groepje van 6 kindjes te doen in de kantoorruimte van James. Dit vond zij een goed idee, nu nog even afwachten hoe en of dit uitgevoerd kan worden.

Barry is even het gesprek met James aangegaan omdat zondag aan het eind van de kerkdienst werd verteld dat wij vanaf nu elke zondag naar de dienst zouden komen en vanaf nu lid van de gemeente zijn. Super lief, maar helaas kunnen wij geen ene zondag meer. Aankomende zondag gaan we naar Lake Malawi, die zondag daarop zijn we in Zambia en daarna komen we op zondag aan in Nederland. James vertelde dat hij een grapje had gemaakt tijdens de dienst en gaf aan dat we groot gelijk hadden dat we zoveel mogelijk van Malawi willen zien. Een pak van ons hart...

Het is dinsdagavond dus dit betekend uit eten met iedereen van het Doingoood huis. Dit was wederom gezellig.

Dag 11:
Vandaag begon het een uur nadat we aankwamen op het project heel hard te regenen, maar dan ook echt hard (het leek wel of het dak eraf ging) en veel!! Binnen een half uur stond er in een teil die buiten stond 15 cm regenwater. Aangezien het een open gebouw is, kwam de regen dus ook naar binnen. Kindjes deden hun handen op hun oren omdat het zo hard regende en ze het een hard geluid vonden. Het terrein om het gebouw veranderende in een kolkende modderstroom waar een zwembad van Center Parcs jaloers op is. Een ander groot nadeel is dat de les niet door kan gaan. De regen op het golfplaten dak produceert zoveel lawaai dat het onmogelijk is om jezelf verstaanbaar te maken.

Vandaag weer diverse keren geconfronteerd met de armoede die er leeft bij de gezinnen. De kindjes hebben vaak kleding aan waar de gaten inzitten en bij slecht weer zijn alle kleertjes ook echt te vies om aan te pakken, poep, plas, zand en water zijn geen goede combi om nog fris te ruiken.

De kindjes hebben pauze rond 10 uur en dan moet het eten en drinken vanaf thuis meegenomen worden. Ons is het opgevallen dat steeds dezelfde kinderen niks bij zich hebben en kijken dan verdrietig om zich heen als iedereen gaat eten en/of drinken. Vandaag stapte er uit zichzelf een meisje op deze kindjes af en bood haar eten aan. Dit raakte ons zo erg, hoe lief dat zij dit op deze leeftijd door heeft en hoe verdrietig dat er kindjes echt honger hebben. Voor jullie beeldvorming, de kinderen eten hier op de grond en zoals bij elk klein kind valt er dan wel eens iets. De kinderen die geen eten bij zich hebben kruipen zelfs over de grond om de achter gebleven etensresten nog op te eten. We vermoeden dat deze kindjes slecht te eten krijgen en hebben ons vermoeden uitgesproken aan de zorgmoeders. Door de zorgmoeders wordt ook altijd een rondje gedaan bij iedereen om wat eten te verzamelen. Ze gaan dan langs de kindjes die wel eten mee hebben en zeggen ‘sharing’. Iedereen geeft dan wat hij/zij over heeft aan de zorgmoeders en die verdelen dit dan aan de kindjes die niks hebben.

Na de lunch zwart toverpapier uitgedeeld. Op dit papier kan je met je nagel wat krassen/tekenen en daaronder verschijnen dan alle kleuren van de regenboog, dit vonden ze prachtig. Toen het af was mocht het mee de schooltas in om mee naar huis te nemen. De tassen zijn vaak zeiknat (regen, lekkende bekers) dus het is de vraag wat hiervan overgebleven is.

Ook zijn we vandaag met de cijfers 1 tot en met 5 aan de slag gegaan. Wij schrijven de cijfers dan boven aan het blaadje en zij moeten dit overschrijven. Dit gaat erg moeizaam en is voor veel kindjes te hoog gegrepen. Sommige kindjes hebben nog moeite om hun potlood / waskrijtje goed vast te houden. Een enkele uitschieter doet het verbazingwekkend goed en dat zijn ook wel de kindjes die erg gemotiveerd zijn.

Daarna hebben we met ons meegebrachte lange springtouw gespeeld. De kindjes bleken hier te klein voor te zijn en nadat we beide afwisselend diverse keren met een kind in ons arm zijn gaan springen, waren we echt bekaf! Het was ook niet bevordelijk voor onze rug en daarom zijn de zorgmoeders gaan springen. De kindjes vonden dit erg leuk en wanneer het iemand lukte werd er hard geschreeuwd.

Op de terugweg bleek eens te meer hoeveel ‘schade’ een fikse regenbui kan aanrichten. Wegen, slootjes en zelfs akkers veranderde in stromende rivieren, zo hard liep het water overal. De kindjes die we onderweg tegenkwamen maakten hier gretig gebruik van en waren aan het spelen in het water. Dit kan niet gezond zijn, gezien het vele afval wat er mee komt, maar daar veranderen wij niks aan.

Vandaag voor het hele Doingoood huis pasta bolognese gekookt, dit heeft even tijd gekost maar viel zeer goed in de smaak bij iedereen!

Dag 12:
We merken dat de mensen en de kindjes op het project ons beginnen te herkennen en toenadering uit zichzelf durven te zoeken. Zodra we aan komen lopen wordt er geroepen, gezwaaid of op ons afgerend. Niet dat we beroemd willen worden maar het geeft wel een fijn gevoel dat ze het leuk vinden als we er weer zijn. Ook bij het omkleden van de kindjes wordt de rij bij ons steeds groter i.p.v. bij de zorgmoeders. Ze merken dat we er echt wel even zijn. Wel proberen we hier ook bewust mee om te gaan en als er vaak dezelfde kindjes komen knuffelen we toch gepaste afstand proberen te houden. Hoe moeilijk dit soms ook is. Ook als we merken dat een bepaald kindje juist aan 1 van ons tweeën hangt proberen we dit te switchen en het kindje aan elkaar over te geven.

Bij de allerkleinste is het altijd weer een uitdaging om goed uit te kijken, want voordat je het weet zit of sta je in de poep. Dit wordt dan wel snel opgeruimd door Ă©Ă©n van de zorgmoeders. Het gaat hier wel heel anders dan bij ons op een kinderdagopvang. Kinderen dragen hier geen luiers en staan soms gewoon van zich af te plassen of te poepen. Je hoopt dan maar dat ze iets anders aan kleding bij zich hebben en anders is dit ook gewoon wat het is en droogt het wel weer op. Dit vergt even wat aanpassingsvermogen maar ook hier kijken we al iets minder van op.

Op de terugweg zagen we een grote groep mannen in witte overalls aan de kant van de weg werken. Er is ons al uitgelegd dat die mensen in de gevangenis zitten en dan bijvoorbeeld het gras aan de kant van de weg moeten maaien. Aan alle kanten worden de gevangen bewaakt door bewakers met machinegeweren. Daarnaast zijn er aantal gevangen die de overige gevangenen aansturen en fungeren als een soort groepschef. We merkten dat deze gevangenen, wanneer de bewakers niet kijken, bedelen om geld. Tot onze grote verbazing hoorden we aantal keren “psssst” vanuit de minibus van mensen die bij het raam zitten, gevolgd door wat geld waarvan een prop was gemaakt. De groepschef rent vervolgens snel de weg op en pakt het geld en doet vervolgens of er niks aan de hand is. Het was een vreemde vertoning.

Dag 13:
Inmiddels hebben we de minibus omgeruild voor de tuktuk in de ochtend. Elke ochtend om 8 uur worden we door William opgehaald om naar het project te gaan. Dit scheelt ons ‘s morgens een uur reistijd en ondanks dat we tochtjes in de minibus hilarisch vinden, is een uur langer slapen toch echt wel aanlokkelijker ;)

Vandaag een leuke dag op het project gehad. Het was bloedgeslagen heet, dus het energielevel was niet zoals het hoort, ook niet bij de kinderen. Zoals bijna elke ochtend weer begonnen met herhalen van de dagen en de maanden. Dat gaat hier echt tig keer achter elkaar door...
Inmiddels kennen we de liedjes die erbij horen al uit ons hoofd en blijft het deuntje ook tot laat in de avond onder het tandenpoetsen in je hoofd zitten.

Barry heeft voor de 2de keer deze week het boek van ‘rupsje nooit genoeg’ voorgelezen. Hij leest voor en de juf vertaald het dan. Het was bijna niet te geloven, maar werkelijk waar echt elk kind zit geconcentreerd te luisteren en kijkt naar de plaatjes van het boek... en het is stil!!!!

Daarna hebben we aan de kindjes witten vellen papier, waskrijt en stickers uitgedeeld. De juf gevraagd in het Chichewa (de lokale taal) uit te leggen wat de bedoeling is en nadat Jet langs alle tafels was gelopen en heeft laten zien hoe de stickers er af moesten, vonden ze het geweldig. Na een uur zaten de stickers ook op ieders arm, hoofd of been en wilden ze allemaal trots hun werkje laten zien! Zelfs degene die behoort tot Ă©Ă©n van drukste in de groep zat vol concentratie te plakken en stoorde zich aan niks of niemand.

Barry heeft in de tussentijd de tuinman geholpen met het maken van briketten. Dit zijn samengeperste hout / papier snippers, of beter gezegd alles wat wil branden. Dit wordt aangelengd met water waardoor er een soort pap ontstaat. Vervolgens wordt er een schep van dit mengsel in alle cilinderbussen van een oude motor gegooid. Elke schep wordt vervolgens gescheiden d.m.v. plaatje (bijv. de onderkant van de colablikje). Zodra alle bussen gevuld zijn wordt het mengsel aangedrukt met de cilinders die aan een hefboom bevestigd zijn. Het overtollige water loopt er hierdoor uit. Aan de onderkant van de motor is een klep gemaakt waardoor je met behulp van een plankje de cilinderbussen leeg kan halen. De briketten worden daarna te drogen gelegd op rasters. Het is een tijdrovend werkje, maar het geeft wel heel veel voldoening omdat de gemeenschap er geld mee verdient. Dus wanneer nodig, weten wij de nieuwe bijbaan voor Barry in Nederland!

Op de terugweg boodschappen gedaan omdat het weer onze kookbeurt was. Ook zijn we naar de apotheek geweest. Jet heeft een hele strip van de medicatie die zij elke avond nodig heeft in het vliegtuig laten liggen en helaas heeft Jet ook hier last van haar allergieĂ«n dus de medicatie is hard nodig. Barry heeft uitgezocht dat via DHL de medicatie opsturen meer dan 80,- kost en daarom besloten om de gok te wagen en bij de apotheek in de stad te kijken of ze een zelfde soort medicatie hebben. Je zult het niet geloven maar het is gelukt. Pakje van 28 pilletjes was €3,50 aftikken, wat een grap!!! Zorgverleners en verzekeraars lezen jullie mee????

Het is vrijdagavond en we zijn gesloopt.... jaja leeftijd;)
Op stap doen we in Nederland wel weer!!

Liefs van ons!!!

Dag 5 tot en met 9; van bellenblaas tot kerkdienst

Dag 5
Vanmorgen om 07:15 vertrokken naar het project.... ja mensen... het is inderdaad geen vakantie;)
Fietstaxi genomen voor het eerste stuk, daarna een tijd staan wachten op een minibus waar we nog net in paste. Bij deze bus overstap waren we er getuige van dat een klein vrouwtje een grote brede kerel aan de kant drukte en voordrong door gewoon te gaan zitten terwijl zij er toch echt net aan kwam lopen. De man haalt even zijn schouders op en wacht weer geduldig verder. Wij zijn toch wel van mening dat dit een klein relletje in Nederland veroorzaakt had kunnen hebben.De eerste scheur zit al in Jet haar broek omdat de stoeltjes zo oud zijn dat het ijzer eruit steekt en scherp kan zijn. Na deze rit moesten we weer overstappen en zijn we vervolgens in het volgende minibusje gestapt richting Kauma. Bij de eerst volgende benzinepomp moest er gestopt worden en werd er snel een jerrycan vol gegooid. Nog geen 200 meter verder stonden we midden op de weg stil! De tank was leeg. Echt levensgevaarlijk. De jerrycan werd leeggegoten en ja hoor we konden weer doorrijden. Wat een giller!!

Het was een fijne dag vandaag op het project en we leren steeds iets beter hoe de dingen gaan. Het liedje wat dagelijks door de kindjes uit volle borst wordt gezongen “Jesus is my best friend, you are not alone”, zit al aardig in ons hoofd en is echt te schattig om te zien als ze er gebaren bij maken. Op de groep met de allerkleinste zijn vandaag de kleuren, yellow en green er in gestampt. Instampen, dus het tig keer herhalen van woorden is de manier van les geven in Malawi. Zo ook de maanden van het jaar op de andere groep. Dit gaat als volgt: een kindje wordt aangewezen en moet gaan staan, vervolgens dreunt hij of zij luidkeels het volgende op: “Calendar, I know calendar, January, February, March, April...” Sommige kinderen willen zo graag hun best doen, dat ze aan de andere kant van het terrein te horen zijn.

Na de lunch wederom geholpen met enkele huishoudelijke taken. Het vegen van het klaslokaal en de afwas. Hierbij realiseren we ons steeds meer dat we verwend zijn in Nederland met een stofzuiger en vaatwasmachine. Het vegen wordt gedaan met een bos riet of takken en de vaat in een grote bak. Op zich is dat geen probleem, alleen alles doe je gebukt! En zoals in het vorige blog te lezen viel bevat de vaat meer dan 80 bordjes. Na ongeveer 40 bordjes begin je echt last van je rug te krijgen, terwijl de zorgmoeders vrolijk doorgaan. Respect!

‘S Middags met de oudere kinderen ‘schipper mag ik overvaren’ gedaan. “Shipper may I cross the river” werd luid gezongen, waarna ze als hond of kat naar de overkant renden. Daarna ‘Zakdoekje leggen’ maar dan op hun manier. Hier hebben ze het geleerd als duck and goose. Dit was echt heel erg leuk en gezellig, de kids genoten erg en hebben veel gelachen, dus wij ook.

‘S avonds gekookt voor de andere bewoners en op tijd het stapelbed in want de dag begint vroeg in Malawi.

Dag 6
Zoals de hele week, start de dag met de reis naar het project. We zijn hier meer dan 1,5 uur mee bezig. Dit betekend niet dat we ons dan vervelen want er gebeurd altijd wel wat. Vandaag brak de ketting van de fietstaxi waar Jet op zat, precies onderaan de berg. Dit werd dus lopen, maar onderweg was er alweer iemand die de taak overnam.
Aangekomen bij de opstap van de minibus stond er een man die mee moest met zijn hele handel, lees: een halve winkel aan kleding. We zaten dus weer echt hilarisch opgevouwen in de minibus. Een nadeel van de minibus is dat deze pas vertrekt als deze vol zit. Maar de chauffeurs hebben een manier gevonden om passagiers te lokken zodat ze snel kunnen vertrekken. Ze huren mensen in om plaats te nemen in de bus, zodat deze voller lijkt. Nadat de bus nagenoeg vol is stappen deze mensen uit, krijgen betaald en zodra de laatste passagiers zijn ingestapt vertrek je. Het kiezen van de juiste bus is een sport, want kies je de verkeerde bus dan kan het gebeuren dat je een tijd stilstaat en dus nog later aankomt.

Vandaag begonnen we bij de kleintjes. We hebben de ruimte waar zij verblijven wat opgevrolijkt met slingers meegenomen uit Nederland en daarna ballonnen opgeblazen om mee te spelen. Dit vonden ze enorm leuk en hadden zichtbaar pret en ook al mogen de kinderen ons niet zo noemen, continu horen we “mzungu” om ons heen. Mzungu betekend zoiets als witte man. Ook hebben we weer de kleur “yellow” en “green” geoefend, door dit een enkele malen te herhalen.

Na 1,5 uur weer teruggegaan voor de rest van het programma bij de 2 tot 4 jarige. Tijdens het speelmoment hebben we ook hier ballonnen opgeblazen om mee te spelen en ze waren door de dolle heen. Het spel dat we met de ballonnen bedacht hadden, liep niet helemaal als verwacht maar de kinderen hadden zichtbaar plezier. Elke ballon die knapte werd gevolgd door een luid gejoel door de kinderen. Het leek ons wel zo pedagogisch verantwoord om na het spelen met de ballonnen, de ballonnen te bundelen tot een grote tros zodat er niemand met een ballon naar huis ging aan het eind van de middag.

We hebben vandaag ook in een huisje mogen kijken van een gezin dat op Adziwa woont. We zullen nog even uitleggen wat het project precies inhoudt.

Adziwa is een dagopvang waar kinderen die in pleeggezinnen wonen worden opgevangen. Om het project zijn huizen gebouwd waar de (wees)kinderen bij verzorgers wonen. Het project is verantwoordelijk voor meer dan 90 gezinnen die in de wijk Kauma, een buitenwijk van Lilongwe, wonen. Er wordt ondersteuning geboden aan gezinnen die zorgen voor weeskinderen binnen de eigen familie kringen. De families worden geholpen met het zelf generen van inkomsten door de grote moestuin die achter de dagopvang gelegen is. Zaden, materialen en kennis wordt gedeeld met de vrouwen en mannen die zorg dragen voor 1 of meerdere weeskinderen. Het project genereert zelf ook inkomen door het houden van geiten en varkens. Het maken en verkopen van houtskool (het alternatief voor brandhout) is ook een onderdeel waar de verzorgers aan mee werken.

De kinderen die nog te jong zijn voor de lagere school worden van maandag t/m vrijdag de gehele dag opgevangen. Er zijn 2 groepjes van jonge en de iets oudere kinderen. In totaal zijn het ruim 85 kinderen die begeleid worden door 5 zorg-moeders. De kinderen zijn tussen de 1 en 5 jaar oud. Er wordt voor de kinderen een warme maaltijd gemaakt in de traditionele keuken, waar extra handen zeker welkom zijn. Er zijn kleine speeltuintjes voor de kinderen gemaakt waar de dagopvang regelmatig heen gaat om buiten te spelen. Het project heeft ook een waterput aangelegd waar iedereen water uit kan halen.
De kinderen eten om de dag maïspap en rijst. De kinderen eten dan zelfstandig, ook al zijn ze nog heel jong. Na het eten wordt er opgeruimd en hebben de kinderen weer tijd om te spelen. Hierna worden bijna alle kinderen volledig gewassen en omgekleed. Dit start rond twee uur ’s middags en kost heel veel tijd omdat er ongeveer 40 kinderen rondlopen. Hierna gaan de kinderen soms slapen en soms worden er andere activiteiten gedaan. Dit verschilt per dag. Vanaf 16.00 uur worden de kinderen weer opgehaald om naar huis te gaan.

De vrouw liet haar huisje zien op Adziwa, hier woont zij met haar 7 kinderen, waarvan 2 van haarzelf en 5 kindjes die zij opvangt van familie omdat deze kinderen wees zijn. De vrouw praat vol liefde over haar kinderen en we kunnen merken dat dit project veel betekend voor kinderen die geen papa of mama of beide niet meer hebben.

Aan het einde van de middag hebben we bellen geblazen en ook dit vonden ze echt fantastisch! Het is dan ook een uitdaging om de kindjes erbij te betrekken die zich afzonderen maar hier proberen we heel bewust mee bezig te zijn en aandacht te geven. Sommige kinderen raken echt door het dolle heen en proberen letterlijk met van alles de bellen uit de lucht te gooien. We hebben een aantal keren een kindje duidelijk moeten maken dat het niet de bedoeling is dat wij moeten wegduiken voor zijn schoentje ;)

Op de terugweg met de minibus ervaren dat sommige mensen toch geld aan je proberen te verdienen. Ze verhogen de prijs van de rit. Maar als je vol blijft houden of gepast betaald, geven ze het toch op. De andere passagiers steunen je hierbij of beginnen te lachen wanneer ze het opgeven en het bedrag accepteren.

Dag 7
Vanmorgen uitgeslapen, dat wil zeggen Barry, Jet was weer om 06:15 wakker.
Na het ontbijt zijn we met een tuktuk naar een hotel niet ver van het huis gereden. Hier hebben we even lekker de toerist uitgehangen, drinken besteld, duik in het zwembad genomen en geluncht, even een ontspandag. ‘S avonds gegeten met elkaar, er zijn weer 2 nieuwe vrijwilligers bij, 2 leuke, enthousiaste Noorse meisjes. Dit bekend vanaf nu Engels praten in het huis. Voor degene die Jet kennen, die zullen begrijpen dat dit een behoorlijke uitdaging is en er is inmiddels al een lijstje aangemaakt door de vrouwen in het huis van de ‘grappige/slechte uitspraken’ van Jet! De leukste tot nu toe: “I’m pissing in my pants”, terwijl de tranen over haar wangen biggelden van het lachen.

Dag 8
Zondagmorgen zijn we om 8:15 vertrokken naar de kerkdienst op Adziwa. Toen we aankwamen was de dienst al begonnen. Niet denken dat we te laat waren, want dit was overlegd. We voelde ons ontzettend opgelaten want Ă©Ă©n jongen kwam direct naar buiten toen ze ons zagen, pakte onze tas en begeleide ons naar binnen. Daar stonden 2 goede stoelen en een tafeltje met 2 koude flesjes water erop, terwijl de rest van alle mensen op houten banken zaten. We werden welkom geheten en voorgesteld door James.James is niet alleen de coördinator van Adziwa maar ook de pastoor van de kerk. De gemeenschap werd verteld wat we hier voor een maand komen doen. Hierna moesten we onszelf voor iedereen voorstellen. De dienst wordt gehouden in de ruimte van de dagopvang van de kindjes van 2 tot 4 jaar waar wij door de week zijn. De dienst was enorm indrukwekkend. Er wordt gedanst, gezongen en veel ‘halleluja en amen’ geroepen.

De kindjes lopen af en aan er tussen door en er waren er een paar die ons herkende omdat ze door de weeks ons op het project al hadden gezien. De dienst duurde meer dan 3,5 uur en er werd ons verteld dat we vanaf nu lid zijn van de kerk en dat we elke zondag in de kerk worden verwacht zolang we in Malawi zijn. Hierover zullen we met James nog een klein gesprekje moeten voeren ;)

De saamhorigheid van deze mensen, het klaar staan voor een ander, dit maakte indruk op ons en zorgde ervoor dat we af en toe even wat tranen moeten weg slikken. Ook met het idee waarom dit project hier is neergezet. Als iedereen op de wereld zo vriendelijk zou zijn als deze mensen hier dan zou de wereld er een stuk mooier uit zien, dat is een ding wat zeker is!!

Voor degene die het toiletbezoek teveel informatie vinden kunnen beter even dit stukje overslaan....
Jet moest na de dienst heel nodig plassen en waar zij doordeweeks naar het toilet kan was vandaag gesloten. Daarom ervoor gekozen nu toch maar naar de ‘normale Malawiaanse wc’ te gaan, het gat. Jet had een jurk aan en dit ging allemaal niet zo soepel, Barry, haar wc hulp, toverde een wc-rol uit de tas en ook al is dit totaal niet gebruikelijk dit kwam vandaag mega goed van pas. We hebben ons kapot gelachen en de kindjes erom heen snapte totaal niet waar we nou zo om moesten lachen en waar we moeilijk over deden. Maar echt... die wc’s daar zullen we nooit aan kunnen wennen.

‘S middags even lekker niks gedaan en ‘s avonds zijn we uit eten gegaan. Dit was even fijn en gezellig. Er was een band met live muziek.

Dag 9
Vandaag is het een nationale feestdagen en ons project is gesloten want de kindjes hebben een lang weekend vrij.

Wij hebben uitgeslapen en zijn daarna naar het hotel gegaan voor een dagje zwembad en boekjes lezen.

Er is ons al een aantal keer gevraagd of wij ook foto’s plaatsen. Wij hebben hier goed over nagedacht en hebben besloten dit niet te gaan doen. Aangezien dit geen besloten blog is en we te maken hebben met strikte, zeer begrijpelijke privacy spelregels. Voor de mensen die wel graag foto’s willen zien kunnen we dit altijd regelen wanneer we terug zijn.

Liefs van ons uit Malawi;)


Dag 1 tot en met 4; kennismaking met het land en het project

Dag 1 en 2:
Om 13:45 zijn we vertrokken vanuit Hoogland richting DĂŒsseldorf. We werden gelukkig gebracht en worden over een maand ook weer opgehaald door Bart en Henny waar we erg blij mee zijn! Na onze kenmerkende eet, drink, en plasstop kwamen we aan.

Gelukkig waren we ruim op tijd want het bleek dat 1 koffer te zwaar was. I.p.v. de maximale 23 kg woog de koffer 38 kg! Indien we zouden bijbetalen mocht deze koffer mee, maar dit bleek €200,00 te kosten! We hebben er daarom voor gekozen om deze koffer met de spullen voor de kids onder te verdelen en een tas met 15 kilo erin ook te laten inchecken. Kostte even tijd maar dan hadden we wel wat.

Van DĂŒsseldorf gingen we naar Amsterdam, even weer lekker op de telefoon internetten en appen en toen na een uurtje alweer door van Amsterdam naar Nairobi. Over het algemeen is het koud in een vliegtuig tijdens een vlucht, nou dat was deze vlucht alles behalve. Met onze extra laagjes aan leek het wel een sauna. Daarnaast was het geluid kapot van Jet haar scherm. Door de stekker van het oordopje constant ingedrukt te houden lukte het ongeveer een beetje te horen wat er gesproken werd, maar na de taak afgewisseld te hebben waren we dit na 1 film kijken wel zat en werd het toch een boek lezen. We hebben beide de hele nacht niet echt geslapen en landen daarom 8 uur later niet op ons aller knapste;) In Nairobi hebben we ongeveer 4 uur moeten wachten, gelukkig was er een soort van vensterbank waarop we languit konden liggen en een klein tukje hebben gedaan!

Daarna het laatste stukje gevlogen naar Lilongwe. Toen we hier aan kwamen begon het keihard te regenen. Na meer dan een uur in de rij te hebben gestaan voor een visum was Barry gelukkig zo oplettend dat net voordat we er uitliepen hij erachter kwam dat we een verkeerd visum hadden gekregen en dat dit veranderd moest worden om problemen te voorkomen. Dit is uiteindelijk zonder problemen geregeld.

Na deze lange geduldsproef konden we onze koffers van de band halen, heel simpel, er was maar 1 band. Hier kwamen wij Maartje tegen. Maartje is onze coördinator in Malawi van Doingoood. Zij zal de hele reis ons aanspreekpunt zijn. Met 3 koffers en 1 grote tas waren we van plan om eindelijk naar de chauffeur te gaan die inmiddels al heel lang op ons had staan wachten, maar...... dit verhaal ging niet helemaal door. We werden net voor de uitgang tegen gehouden en moesten Jet haar koffer open maken. We hebben, omdat dit als advies werd gegeven, toerist en niet vrijwilliger ingevuld op onze visumvraag, maar aangezien wij 1,5 koffer vol gestouwd hebben zitten met kinderspullen knepen wij hem even. Want hoe ga je dat uitleggen?
Na de koffer te hebben geopend en wat spullen eruit gehaald te hebben werd er overlegd, overlegd en overlegd... toen moest de volgende koffer opgemaakt worden, maar na het volgende overleg was dit toch niet meer nodig. Top, oké en door!!

Eindelijk van het vliegveld, geld gepind, ze hebben hier Kwacha en 1000 Kwacha is ongeveer €1,20. Daarna de door Doingoood geregelde simkaart activeren en internet geregeld, al wil dit niet zeggen dat we altijd internet hebben. Whatsapp gaat gelukkig met ons vertrouwde nummer. Bellen en smsen met ons tijdelijke Malawiaanse nummer.

De rit naar het Doingoood huis was indrukwekkend, in korte tijd zoveel indrukken op gedaan. Eindelijk aankomen in Malawi was even schakelen, Dikke auto’s zien rijden maar ook mega armoede voorbij zien komen. Aangekomen in het huis, kennis gemaakt met onze bewaker. Overdag is Johan er altijd en ‘s avonds wordt hij afgewisseld door NoĂ«l, die er de hele nacht vervolgens weer is. Ook kennis gemaakt met een vrijwilligster die 5 dagen eerder aangekomen was. De stroom lag eraf, een veelvoorkomend verschijnsel in Malawi. Na wat gedronken te hebben zijn we daarna meteen door gegaan om boodschappen te halen.

Toen we terug kwamen hebben we, in de laatste stralen van het zonlicht, onze koffers uitgepakt en onze slaapkamer een beetje praktisch ingericht. Hopelijk blijven we deze kamer voor ons samen houden en hoeven we hem niet te delen, Barry slaapt in een stapelbed dus de kans is wel aanwezig. De stroom lag er nog steeds af, dus gelijk ervaren welke aanpassingen dit vergt. Koken gaat in het Doingoood huis electrisch (hoe verzin je het!), dus moesten we even improviseren en koken op een gasbrander. Op de knietjes een pasta in elkaar geflanst en bij kaarslicht gegeten met z’n drieĂ«n. Zeer romantisch;)

Na het eten kon Barry zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en heeft hij de kadootjes die hij van Jet haar vriendinnetjes heeft gehad open gemaakt. Hier zat, hoe fantastisch getimed een hoofdlampje in, kon hij mooi met koud water de afwas doen.

Nog even kletsen met elkaar en om 20:30 ging de stroom er weer op voor een paar uur. We hebben heel snel gedoucht en zijn al vroeg gaan slapen, we waren kapot. We slapen in aparte bedden met een klamboe en die is zeker erg nodig, kwamen we al na 1 nacht achter.

Dag 2:
Om 08:00 zijn we met Maartje naar de stad vertrokken. Het idee van vandaag was om te leren hoe we het beste kunnen reizen, welke vervoersmiddelen er zijn, hoe dit werkt en wat ongeveer de prijzen hiervan zijn.
Als eerste hebben we een stukje gelopen, het is niet de bedoeling dat er bekend is waar wij vrijwillers verblijven, dus vertrekken en terug komen is nooit vanaf ons verblijf. Hier zijn strikte afspraken over en zeer begrijpelijk.

Op de fietstaxi zijn we gestart. De naam zegt het al, je stapt bij iemand achterop de fiets, neemt plaats op het kussentje, je voeten zet je op een stang en je houd je vast aan de handvaten. Wat hadden we een medelijden met deze jongens toen zij de heuvel op moesten fietsen!! Want het is al vroeg bloedgeslagen heet! Hierna hebben we een minibus gepakt, deze rijden af en aan en iedereen doet hard zijn best om je als passagier mee te nemen. Minibus betekend niet dat er niet veel mensen in kunnen hoor. We leken wel sardientjes in een blik, als jullie ons hadden gezien had je je kapot gelachen. Busje valt bijna uit elkaar, voorin zitten 3 mensen, voorste en middelste bankje 4 mensen, als het echt, echt moet af en toe 5 en op het achterste bankje ook 4. De regels schijnen aangescherpt te zijn, maar als ze weten dat er geen controle is dan is dit ook geen probleem en wordt het busje zo vol mogelijk gepropt. Want hoe meer mensen er op een rit mee kunnen hoe meer geld er uiteraard binnen komt. Na 4 minuten rijden werd ons busje aangehouden door de politie, er werd om de bus heengelopen, nog een rondje en na overleg werden de sleutels van de chauffeur afgepakt. Na ruim 15 minuten opgepropt zitten wachten, ging de bus uiteindelijk niet meer verder en moesten we op dit drukke punt overstappen. Je begrijpt, het heeft enorm lang geduurd voor we in de stad waren.

In de stad heeft Maartje ons laten zien waar het verstandig is om te pinnen en heeft een rondleiding gegeven. Daarna zijn we teruggegaan met de tuktuk en hierover de spelregels uitgelegd gekregen. Onderhandelen loont, zoals dat met een hoop dingen in Malawi gaat.

Terug in het huis kennisgemaakt met weer 2 nieuwe vrijwilligers. Zij hadden bijna hun aansluiting in Johannesburg gemist dus waren aangekomen zonder koffers. Erg sneu maar met een beetje hulp van elkaar zijn zij de avond ook goed doorgekomen en kunnen zij de volgende dag hun koffers ophalen.

Het is de bedoeling dat we in de stad of in het huis 1 avond in de week met elkaar en Maartje eten. Dit was voor ons uiteraard geen straf en konden wij genieten van onze gezamenlijke hobby (uit)eten. Deze avond bij een Italiaan. Dit was erg gezellig, niet te laat gemaakt want die dag erop ging onze eerste ontmoeting op het project plaatsvinden.

Dag 4:
Vroeg in de ochtend vertrokken omdat het project waar wij aan deel nemen op meer dan een uur reizen is. Dit bleken wij ook zeker nodig te hebben want we hebben er meer dan 90 minuten over gedaan om er te komen. Weer een giller van een reis gehad. Je kijkt je ogen uit, kijk je naast je staat er iemand levende kippen te verkopen die hij aan de poten, met de kop naar beneden, vasthoudt. In de minibus zaten we zelf beide met ons kop tegen het plafond aangedrukt en de schuifdeur ging vanuit binnen niet meer open. Dus elke keer... lees 30 keer, moest de chauffeur uitstappen om vanaf de buitenkant de deur te openen om iemand de bus in of uit te laten.
Tip voor iedereen: wil je van je auto af omdat deze bijna uit elkaar valt, hier in Malawi kunnen ze er nog wel minstens 10 jaar mee rijden.

Op het project Adziwa Care zijn we rondgeleid door James, hij is ons aanspreekpunt op het project. Wij moesten erg opletten dat we niet tig keer ‘ahhh’ of ‘ohhh’ zeiden want we kregen een bak aan indrukken binnen. Op de groep van 2 tot 4 jaar werden we door 40 kinderen omringt die allemaal een aai over hun bol, box of handje wilde hebben. Op de groep van 0 tot 2 jaar was dit niet anders. Hier viel vooral de nagellak van Jet op en moest er over haar nagels geaaid worden. Barry was ook een ware attractie, want heel vaak komt een mannelijke blanke vrijwilliger ook niet voor. Ook hij viel erg in de smaak.

Met Maartje overleg gehad over het project. Zij gaat met James (de projectleider op Adziwa Care) overleggen wat hun wensenlijst is. Dit betekend dat het project mag aangeven waar zij dringend behoefte aan heeft. Vervolgens beoordeeld Doingoood deze aanvraag. Nadat zij hier overleg met elkaar over hebben gehad gaat het bij ons bekend worden waar het bedrag wat wij hebben ingezameld (mede ook door de meeste van jullie mogelijk gemaakt) naar toe gaat. Dit werkt op deze manier zo, zodat er op een hele bewuste manier met het geld omgegaan wordt en dat het vooral op een duurzame wijze wordt besteed.

We hebben duidelijk uitgesproken dat wij echt met alles waar nodig is willen helpen en dat ze dit ook gewoon aan ons kunnen vragen. Het project wordt geleid door 5 zorgmoeders en die hebben het goed onder controle en werken hard. Hulp aan ons vragen bij de dagelijkse zaken zit niet in de Malawiaanse cultuur merkten we al snel, maar hier is ook even de tijd voor nodig. Zij moeten wennen aan ons en wij aan hen en voor ons is het belangrijk om even een paar dagen te observeren hoe de dagelijkse zaken gaan en hoe het werkt. We hebben vandaag kunnen helpen met tig kindjes omkleden, de boel schoonmaken na het eten, de afwas gedaan van meer dan 40 bordjes en een uur in de tuin geholpen. Moet er wel even bij gezegd worden in de brandende helswarme zon.... om het plaatje compleet te maken;)
Later zullen we meer vertellen van alle indrukken, werkzaamheden en hoe het op Adziwa werkt.
Vandaag merkte we dat we beide af en toe onze tranen even weg moesten slikken. Zo enthousiast begroet worden, ook de armoede zien en de verhalen horen maar ook de lol die je kunt maken, zorgde ervoor dat we even moesten schakelen van 3 dagen geleden nog in Nederland en nu in een andere wereld zijn.
En ja, sorry, daar worden wij toch ook echt softies van!!

Tot de volgende keer.
Dikke knuffel vanuit Malawi.

Barry en Jet







Welkom op mijn Reislog!

Hallo allemaal,

Op 7 januari zijn we vertrokken naar Malawi om vrijwilligerswerk te doen op het project Adziwa Care. In deze blog zullen wij verslag doen van onze belevenissen en ervaringen, zodat jullie een idee hebben wat wij allemaal meemaken tijdens onze reis.

Leuk dat jullie met ons mee reizen!

Groeten,

Jet en Barry